Art&Culture

Gustav Klimt’in 1905 yılında yaptığı “The Three Ages of Woman - Kadının Üç Çağı” hayatın farklı evrelerindeki üç kadının sembolik olarak resme dökülmüş halidir. Klimt’in sembolik ve alegorik eserlerinden olan Kadının Üç Çağı, modern bir tarz olarak 1920’lerde ortaya çıkacak Art Deco’nun erken -ilk- örneklerinden biri olmuştur. (Art Deco, Art Nouveau’nun yeni adı olur. Art Nouveau, Klimt’in eserlerinde gördüğümüz çiçek süslemeleri, ince çizgilerdir) Kadının Üç Çağı ya da Kadının Üç Yaşı, Klimt’in fakülte dönemlerindeki çizimlerine benzetilirken bu eser sonrası hep aynı tür resimler yapmıştır. Öpücük bu eserlerden en bilineni olurken, Klimt ölene kadar parlak boyamalarla süslü eserler yapmıştır. Kadının Üç Çağı’nda ise yaşlı bir kadının boynu eğik duruşla yüzünü kapadığı, genç bir kadının ise kollarında küçük kızı tutması resmin ana noktası olup, yaşamın döngüsüne gönderme yapmıştır. Yaşlı kadın zamanın geçişini simgeleyip gri saçlarıyla yüzünü örterken, Klimt’in alışık olunmayan si

Eğer golf topu büyüklüğünde bilince sahipseniz,bir kitabı okuduğunuzda, golf topu büyüklüğünde anlayışa sahip olursunuz. Dışarı baktığınızda, bir golf topu büyüklüğünde farkındalık,ve sabah uyandığınızda, bir golf topu büyüklüğünde uyanıklılığınız olur. Eğer o bilinci genişletebilseniz;bu durumda okuduğunuz kitabı daha fazla anlar,daha fazla farkındalıkla dışarı bakar,ve  uyandığınızda daha fazla uyanıklık içinde olursunuz.  Bu, bilinçtir.ve her birimizin içinde saf, titreşim halinde bir bilinç okyanusu var ve bu bilinç okyanusu, zihnin kaynağında ve temelinde, düşüncenin kaynağı ve tüm maddenin de kaynağıdır.Gerçekte, gördüğümüz şekilde bir madde yoktur,Tüm madde, kaynağını, bir atomun parçacıklarının titreşimine neden olan,küçük bir güneş sistemine benzeyen atomu bir arada tutan kuvvetten alır. Bu gücün arkasında bilinçli ve akıllı bir zihnin varlığını varsaymalıyız. Bu zihin, tüm maddenin matrisidir. – Max Planck.  Madde, işe başlamak icin güzel bir noktadır.Dünyamızın katılığı tart

Deneysel sinemanın ilk önemli örneği sürrealist film. Salvador Dali ve Luis Bunuel tarafından 1929 yılında Paris te çekilmiştir. Filmin konusunun bir hikâyesi yoktur. Filmin iki temel karakteri olan, isimsiz bir erkek ve bir kadın vardır. Filmdeki kronoloji tutarsızdır. Örneğin, ” bir zamanlar” dan “sekiz yıl sonra”ya konu ilgisiz olarak değişir. Film, bir usturayla bir kadının gözünün yarıldığı bir sahneyle açılır. Usturalı adamı Buñuel kendisi oynamıştır. Sonraki sahnelerde, bir adamın elinin karıncalar görünür. Bir adam bir kadını okşamak ister kadın ona direnir ve adam sonra  piyano ve çürümüş bir ölü eşek sürükler. Filmin sonunda, kadın apartmandan çıkar ve plajda başka bir adamla buluşur. Bu adamı ise Dali oynamıştır. Onların mutlu görüntüleri vardır. Ancak final sahnesinde kumlara gömülü, ölmüş ve sinekler üşüşmüş sahnesi bütçe azlığı nedeniyle tam çekilememiştir. Bu ise Bunuel’in orijinal el yazısı metinlerinden anlaşılmaktadır.

Sokrates'in Ölümü Charles-Alphonse Dufresnoy 1950

Ve sonra koşarsın koşarsın güneşi yakalamak için Fakat o güneş batmakta Ve dolanmakta tekrar sana görünmek için Güneş aynı güneş, Sadece sen; Sen bir gün daha yakınsın erken ölümlere…